Belki sen gelince, kalkar şehrin üstündeki sis perdesi. Umutsuz yürekli insanların yüreğine umut ekersin belki, yarınların türküsünü söyleyerek. Sen gideli kaç yıl oldu. Kaç kez yapraklar döküldü. Duvarlar dile gelse: Kaç takvim yaprağının eksildiğini söylese…
Yıllar önce koltuğumun altında kitaplarımla yürüdüğüm taşlı Yeni Mahalle yolunun üzerine çok asfalt döküldü. Yol kenarında bahçe duvarıyla çevrili tek katlı evlerin yerine apartmanlar dikildi. Kapımızın önünde meşe kömürü ile çizdiğimiz sek sek oyunu çizgileri yok artık. Diyeceğim o ki, çevremiz değişiyor ama biz değişmiyoruz.
Eskiden üç katlı kiremit renkli Ziraat Bankası vardı. Hani Dörtyol’un göbeğinde. Kiremit renkli bina yok artık. Onun yerine önce park, sonra ciğeri sökülerek oto park yapıldı. Üstü petrol ofisi oldu. Sonrası malum.
Sen gelince bir şey değişecek mi bilmiyorum?
Hatırlıyor musun bilmiyorum Özgürlük ilk Okulu vardı eskiden. Hani Mehmet Akif Ersoy oldu. Şimdilerde ise Serkan Akyaz olarak adını değiştirdi. Hani tam karşısında Jandarma Kışlası vardı. İşte orada kışla yok artık. Orası Galeria oldu. Jandarma lojmanları apartman, askeriye lojmanları yeşil alan, Astsubay gazinosu Şehitlik Anıtı oldu. Bak her şey ne çabuk değişiyor ama biz hala değişime direniyoruz.
Sen gittikten sonra şehir sürekli gelişti. Beton yığınları her tarafı kapladı. Birçok binayı yıkan ve beton yığınları arasında birçok can alan bir mayıs depremi bile binaların yükselmesine engel olamadı. Deprem bile bizi değiştiremedi. Binalar yükselirken şehrin görümü değişti ama biz yine değişemedik.
Sen gelince bir şey değişecek mi bilmiyorum?
Belki yüzlerimiz artık eskisi gibi genç görünmeyecek. Belki birbirimizi hiç tanımayacağız. ama içimizdeki, haset duygusu hep ruhumuzda var olacak. Dedim ya şehir değişebilir ama biz asla.
Sen gelince bir şey değişecek mi bilmiyorum.
Artık kör ebe, köşe kapmaca, uzun eşek ve çocukluğumuzda oynadığımız o güzel oyunları kimse bilmiyor. Play Station ve bilgisayar oyunları oynanıyor. Artık oyun oynayacak yerimiz de yok. Yırtık topumuz tarih oldu. Artık internet kafeler gündüzleri, geceleri ise televizyon bizi esri almış. Sohbetin tadına hasret kaldık. Belki değişiriz diye entel takıldık ama kendimizi kandırdık. Değişen yine bir şey yok.
Sen gelince bir şey değişecek mi bilmiyorum?
Şehrimizin idaresine misafir olanlar ev sahibine yaranmak ve misafirliğini pekiştirmek adına yapmadık numara bırakmadı. Kimi şehre kazık çaktı, kimi ışıldak taktı. Takılanlar acı acı baktı. Kimileri Genç caddesini yayalara bıraktı, kimileri duvara çivi çaktı, kimileride hazine arar gibi sürekli çukur açtı. Ama biz girecek çukur bulamadık. Eski cezaevi kavşağında plastik palmiye ağaçları çıktı. Geceleri ışıldayan bu ağaçlara İnönü caddesindeki direklerde açan laleler renk kattı. Bu kadar renkli yaşamamıza rağmen yine sınıfta kaldık. Sokaklar değişirken biz yine aynı kaldık.
Sen gelince bir şey değişecek mi bilmiyorum?
Kimin ağzını aralasan, memleket şöyle yapılırsa kurtulur. Ama böyle konuşmaya devam ederse hep konuşacağını nerden bilsin. Kim istemez ki üniversite kurulsun. Ama bak hemşehrim meclis kürsünde yemin bile etmeden bende istiyorum diye haykırdı. Sesini 70 milyona duyurdu ama bize duyuramadı. Sahi sen gelince üniversite kurulacak mı? Peki üniversite kurulursa biz değişecek miyiz. Yoksa yine değişen sadece mekanlar mı olacak.
Sen gelince bir şey değişecek mi bilmiyorum?
Boş ver be hemşom. Sen yine de gel. Bak sana söz verdiğim kahve ocakta kaynıyor. Hadi soğutmadan gel.
03.04.2006
